Spaljivanja moštiju svetog Save

Srbi u Banatu su podigli ustanak protiv turske vlasti. Lik srpskog velikana nošen je na zastavama. Kao kaznu za ovu bunu, Sinan-paša naredio je da se mošti najvećeg srpskog svetitelja donesu iz manastira Mileševe, gde su se nalazile preko 350 godina, i spale. To je trebalo da uništi njegov veliki kult u narodu, a sa njim i sve nade za oslobođenje od osmanlija. Mošti sv. Save bile su, po riječima istoričara, „izvor srpskog državnog legitimiteta“ i „simbol srpskih tradicija o državi i nezavisnosti“. Ovaj čin bio je propraćen nepogodom, gradom i olujom, kako bilježe savremenici. Pepeo prosvetitelja srpskog bio je raznijet na sve strane. U devetnaestom vijeku, u doba buđenja nacionalne svijesti kod Srba s obe strane Dunava i Save, spaljivanje svetog Save zauzelo je vidno mjesto. Na ovu temu su pisane pjesme, slikane predstave ovog događaja, o tome se propovijedalo po hramovima, pjevalo na skupovima. Јovan Јovanović Zmaj završava svoju pjesmu o spaljivanju moštiju sv. Save, stihovima:

 „I gde god je trunka pepela mu pala, Tu je nova ljubav k' rodu zasijala!“