Manastir Rmanj

Priča o manastiru Rmanj oslikava i istoriju ovog kraja i naroda, koji je uprkos burnoj prošlosti nalazio snage da prevaziđe teško istorijsko breme. 

U svojoj bogatoj istoriji manastir Rmanj često puta je razaran i paljen, ali se snagom vjere dizao iz pepela, podižući duhom vjere one koji su ga gradili i obnavljali. Više od stotinu godina u ovom manastiru bilo je sjedište dabrobosanske mitropolije, odakle se upravljalo crkvama u Lici i Dalmaciji.

U svojoj viševijekovnoj istoriji, manastir Rmanj pretrpio je nebrojna razaranja, osvajačka pustošenja i neuspješne pokušaje zatiranja pravoslavne vjere.

Nakon odlaska Osmanlija sa krajiških prostora, manastir Rmanj ponovo oživljava. Ponovo je osvećen 1883. godine, a život u njemu nesmetano se odvija sve do Drugog svjetskog rata, kada su njemački bombarderi teško oštetili manastirski hram. Sve do 1974. godine manastir je pust, ali tada, skromno i nečujno, počinje njegova obnova, koja na intenzitetu dobija tek u godinama nakon posljednjeg rata.

Danas je manastir Rmanj ono što je bio i prije pet stotina godina – duhovni svetionik tromeđe Like, Zapadne Krajine i Dalmacije. O tome svjedoče i posjetioci ove krajiške svetinje, koji sa duhovnom radošću govore o manastiru Rmanj.

Pravoslavne svetinje oduvijek su bile čuvari vjerskog i nacionalnog identiteta, ali i svjedoci narodnog opstanka. Zbog toga su manastiri ne samo duhovna utočišta, već i nerazoriva snaga jednog naroda, koji često puta nakon viševijekovne pustoši oživljavaju vjerom, podižući narod koji ih gradi.

Svojom prošlošću manastir Rmanj obogatio je istoriju krajiških Srba. Čuvajući pravoslavno predanje neokrnjenim, monasi ovog manastira nastavljaju putem svojih prethodnika, koji su, često puta, sopstvenom krvlju zapečatili odanost svome narodu i pravoslavnoj crkvi.