ISKRE PRAVOSLAVLjA- 20. 07. 2013. MANASTIR OSOVICA
U nedjelju 21. jula u manastiru Osovica u Eparhiji banjalučkoj održan je crkveno- narodno sabor. Tom prilikom episkop banjalučki gospodin Јefrem osveštao je kapelu Svetog Nikolaja Mirliklijskog. Svete arhijerejske liturgije služila su tri episkopa SPC- episop banjalučki Јefrem, episkop sremski Sava, i episkom banatski Nikanor.
O MANASTIRU OSOVICA
Podno planine Motajice smješten je manastir Osovica koga su, prije gotovo deset godina, otkrili arheolozi iz Gradiške, kada su naišli na njegove prve tragove. Prema nalazima arheologa manastir Osovica izgrađen je u oblasti župe Usora, sa početka 14 vijeka, koja je tada bila pod vlašću Vladimira Drugog, sina Stefana Dragutina.
U nekim knjigama koje su štampane u Veneciji, manastir Osovica se pominje 1570. godine, a u drugim izvorima pominje se 1612. godine kada se pominju rukopoloženja sveštenika u ovom manastiru. Takođe postoje i spisi u kojima se govori o vremenu lipljanskog starca Јevrosima i časnog osovičkog igumana Hristofora.
Prilikom istraživanja arheolozi su pronašli i stvari koje nisu crkvene, ali mogu da ukazuju da je ovdje manastir bio i prije vladavine kralja Dragutina”i postanak ovoga manastira povezuje se sa manastirom Gračanicom, koji je osvećen 1321. godine, dakle samo devet godina kasnije.
Inače, prema predanjima, manastir je prvi put rušen početkom 16. da bi krajem 17. vijeka u potpunosti bio uništen i bilo je vrlo malo nade da će ikada biti obnovljen.
Sudbina manastira Osovica usko je povezana sa manastirom Stuplje, smještenog na današnjoj granici prnjavorske i čelinačke opštine, jer su zajedno postradali u ratu, koji je u to vrijeme vođen između Austrije i Turske. Nakon razaranja manastira, prostor južno od rijeke Save, mahom su naselili muslimani, koji su protjerani iz Slavonije i Mađarske.
Prema predanjima turski kapetan je prodao kamen razrušenog manastira nekim Hrvatima u Slavonski Kobaš. Sa tim kamenom zidani su podrumi i kuće, a kada je na njih bacan malter preko noći je jednostavno nestajao sa toga kamena. A kada je prodat i poslednji kamen narod je mislio da je sve gotovo i da će biti zatrt svaki trag postojanja manastira. Na svu sreću to se nije dogodilo zahvaljujući prvenstveno vladici banjalučkom Јefremu i vjernicima. Oni su najzaslužniji što danas, na pomenutom manastirskom posjedu, niče prelijepa duhovna građevina, koju, iz dana u dan, posjećuje sve veći broj ljudi iz zemlje i inostranstva.. Među njima je veliki broj onih koji dolaze po zdravlje moleći se pred mirotočivom ikonom svete Bogorodice Trojeručice, koja je mnogima već pomogla”