Vojvoda Petar Bojović

Petar Bojović je rođen 16. jula 1858. godine u selu Miševiću, danas u Zlatiborskom okrugu a tada u Sjeničkoj nahiji Osmanlijskog carstva. Otac mu se zvao Perut a majka Rada (rođena Pešić). Očevi roditelji su se doselili iz Vasojevića, a desetak godina nakon Petrovog rođenja porodica je produžila ka Ivanjici i slobodnoj Kneževini Srbiji. Nakon osnovne škole i prvog razreda gimnazije ministar prosvjete odbio je njegovu molbu da mu se kao izbjeglici dodijeli stipendija da bi mogao da nastavi školovanje usljed nedostatka sredstava. Neko vrijeme je sa bratom Lukom radio kod potpukovnika Koste Јankovića, nekadašnjeg ađutanta kneza Mihaila, pa je tako završio gimnaziju i upisao se u Artiljerijsku školu 1875. godine gdje je prvi put sreo izvjesnog Živojina Mišića i tamo nekog Stepu Stepanovića. Školovanje je prekinuo u činu kaplara jer je po izbijanju Srpsko-turskog rata 1876. godine poslat na front, skupa sa ostalim pitomcima u klasi; zapravo je vršio dužnost ordonansa pri Vrhovnoj komandi a od ruskog cara Aleksandra II dobio je spomenicu. Tri su njegova brata učestvovala u ovom sukobu. Pored pomenutog Luke, bio je tu i Јevrem koji je prekinuo školovanje na moskovskoj Duhovnoj akademiji, i Јavor koji je kao običan borac ranjen i ostao invalid. Kao narednik i komandir baterije, Petar Bojović je vodio borbu tokom Drugog srpsko-turskog rata 1877-78. godine, nakon čega je nastavio školovanje. Bio je učesnik i Srpsko-bugarskog rata 1885. godine, kada je postao konjički vodnik, a šest godina kasnije postao je kapetan i v.d. načelnika Štaba Moravske divizije u Nišu. Šetao se od jedne do druge dužnosti (dvije godine je bio i načelnik Glavnog generalštaba) sve do Prvog balkanskog rata kada je postao načelnik Štaba Prve armije. Bio je učesnik Kumanovske i Bitoljske bitke, a zbog svojih zasluga dobio je čin generala. U Drugom balkanskom ratu odnio je pobjedu nad Bugarima u Bregalničkoj bici nakon čega je postao zapovjednik tzv. Novih oblasti: Kosova i Makedonije. Na čelu Prve armije ostao je i u prvoj fazi Prvog svjetskog rata tukao se u Cerskoj bici, a nakon oslobađanja Šapca prešao je Savu i ušao u Srem, na teritoriju imperije koja nas je napala-Austrougarske. Međutim, tu je ranjen i smijenjen sa komandnog položaja. Vrhovna komanda će ga ponovo aktivirati tek novembra 1915. godine zbog početka Trojne ofanzive (kada su Austrougarskoj pomogle Njemačka i Bugarska da pokori “supersilu” Srbiju). Kao zapovjednik Novih oblasti pruža otpor neprijatelju dok se srpska vojska povlači, a potom biva imenovan za načelnika Štaba Vrhovne komande. Ostavku na tu funkciju podnijeće 19. juna 1918. godine zbog toga što se nije slagao sa proširenjem Solunskog fronta. Ponovo postaje komandant Prve armije, tuče Bugare i Nijemce na Dobrom Polju i 13. septembra dobija čin vojvode (za one koji ne znaju, a takvih je nadamo se malo, u pitanju je naš ekvivalent činu feldmaršala). Nakon okončanja Velikog rata biva postavljen na dužnost komandanta Prve armijske oblasti; zatim januara 1921. prelazi na dužnost načelnika Glavnog generalštaba Vojske Kraljevine SHS. Međutim, krajem iste godine biva smijenjen. Zvanično obrazloženje ministra vojnog generala Milivoja Zečevića je bila tvrdnja da je do toga došlo “zbog starosti i pokazane nesposobnosti za dalje vršenje vojne službe”. Nezvanično, i vjerovatno istinito, smijenjen je zbog toga što je radio na projektu Vrhovnog vojnog savjeta koji bi, između ostalog, davao prijedloge za postavljanje i unapređivanje viših oficira, čime je tobož okrnjio ugled kralja Aleksandra kao vrhovnog komandanta i očito mu povrijedio sujetu. Imao je 63 godine kada je postao penzioner. Penzija mu je kao vojvodi bila u rangu ministarske. Živio je povučeno u kući koju je kupio na Vračaru, često je izlazio u šetnje, a ponekad je i jahao konja do Topčidera i Košutnjaka, niz Nemanjinu i Kneza Miloša. Nosio je kovčeg sa posmrtnim ostacima vojvode Putnika 1926. godine, nosio je i kovčeg sa ostacima vožda Karađorđa kada su prenošeni na Oplenac 1930. godine, i predvodio je pogrebnu povorku na sahrani kralja Aleksandra 1934. godine koja se kretala od Beograda ka Oplencu. Prvi je čovjek koji je dobio Orden Јugoslovenske krune I reda, primio je i Orden Karađorđeve zvezde I reda, a 6. maja 1936. godine je na prijedlog predsjednika Francuske Republike Albera Lebrena primio Orden Legije časti I reda. Bulevar koji je građen oko Kalemegdana krajem tridesetih godina, koji je spojio Karađorđevu i Dušanovu ulicu, trebalo je tada već da ponese naziv Bulevar vojvode Petra Bojovića. Nije se to tada ipak desilo, ali je “greška” ispravljena šezdeset godina kasnije. Uglavnom, tako je dočekao oblake koji su se nadvili nad Kraljevinu Јugoslaviju 1941. godine.

Nakon izvršenog državnog udara 27. marta nova vlast ga postavlja na poziciju vrhovnog inspektora vojne sile jer je promjenom uredbe određeno da to može biti samo vojvoda ili armijski general, a Bojović je bio jedini živi vojvoda. Povlačio se sa vojskom, ali je zajedno sa princom Đorđem Karađorđevićem (starijim bratom pokojnog kralja Aleksandra) odbio da pobjegne iz zemlje i bio zarobljen od strane Nijemaca u Sarajevu. Nijemci su mu dozvolili da se preko Vrnjačke Banje vrati u Beograd, nakon čega su pokušali da ga iskoriste. Posjetio ga je generalni opunomoćenik Rajha za privredu Srbije Franc Nojhauzen koji ga je pozvao na saradnju sa okupatorom “u interesu srpskog naroda i Rajha”. Vojvoda Bojović mu je rekao: “Gospodine, vi znate da sam ja po profesiji vojnik, da cijenim svaku vojsku, pa i vašu vojsku. Vaša vojska u ovom trenutku je okupator moje zemlje i ja ni u kakvom obliku, sve dok okupacija traje, sa tom vojskom ne mogu sarađivati. Molim vas da mi učinite uslugu i obezbijedite da dok okupacija traje prag moje kuće ne pređe njemački vojnik, a ja se obavezujem da za to vrijeme neću iz kuće izaći“. Tako je i bilo. Nijemci su očigledno duboko poštovali starog vojvodu pošto nijedan pripadnik Vermahta niti SS-a niti bilo koji Nijemac nije prešao prag njegove kuće tokom tri i po godine okupacije Beograda, a ni vojvoda Bojović nije izašao napolje, osim u sopstveni vrt oko kuće, uvijek obučen u svečanu vojvodsku uniformu. Nijemci su tek na samom kraju svog boravka u našoj prijestonici, vjerovatno iz taktičkih razloga, uhapsili vojvodu Bojovića. Pušten je odmah nakon oslobođenja, kada je na ulice glavnog grada Srbije i Јugoslavije već bila stigla jedna posebna sorta ljudi. Nakon oslobođenja zemlje od okupatora, a i njegovog iz njemačkog zarobljeništva, ostarjeli vojvoda Petar Bojović zatiče kuću opljačkanu. Odnijeli su skoro sve, a jedna od rijetkih stvari koje su ostavili bila je svečana vojvodska uniforma. Obukao ju je i izašao napolje. Na pragu svoje kuće naletio je na nekakvu partizansku balavurdiju koja je počela da ga šamara, da ga tuče, da ga ponižava. Njega, heroja, i prije svega, starca u 87. godini života. Potom su ga uhapsili na licu mjesta, skupa sa sinom Dobricom koji je pokušavao da ga odbrani. U zatvoru su nastavili da ga tuku i ponižavaju. Zatim su ga pustili, izmučenog. Umro je 19. januara 1945, prije tačno 72 godine, od posljedica torture koje njegovo ostarjelo tijelo nije moglo da izdrži. Vlasti su preko radija upozorile građanstvo da će “svako ko pokuša da dođe na sahranu ovog neprijatelja naše narodno-oslobodilačke borbe biti uhapšen i krivično gonjen”. Sahranjen je 21. januara na Novom groblju bez ikakvih vojnih i državnih počasti. Tu su bili samo porodica i najbliži prijatelji. Niko drugi nije imao hrabrosti da na vječni počinak isprati ovog junaka oslobodilačkih ratova. Slava mu, a nama vječna sramota. Zbog svega. Zato što smo pokazali da ne zaslužujemo ovakve veličine, zato nam se više i ne rađaju.