Ilindan

Sveti Ilija je živio u devetom vijeku prije Hrista. Rođen u mjestu Tesvi, te je nazvan Tesvićaninom. Ime mu na jevrejskom znači “Gospod je Bog”. Glavna misija mu je bila da u svom narodu, koji je još bio nesiguran u vjeri, iskorijeni paganstvo i idolopoklonstvo. Živio je kao pustinjak, isposnik, te se smatra začetnikom monaštva. Ukoravao je, opominjao i kažnjavao. Čuda su mu bila upečatljiva: višegodišnje suše i gladi, nebeski oganj koji uništava ljetinu, podizanje iz mrtvih. Nije umro običnom smrću, već je živ uznijet na nebo, na ognjenim kolima. Po predanju, kako jevrejskom, tako i hrišćanskom, pred kraj svijeta će doći sa biblijskim praocem Enohom, koji takođe nije umro i postradaće, kao i svi ostali proroci. Kult svetog Ilije je raširen kod svih slovenskih naroda i kod Rumuna. Nazvan je Gromovnikom. Јoš u Vizantiji je slavljen kao zaštitnik ratnika. Upućuju mu se molitve za kišu, ili suvo vrijeme, otuda u ruskom gradu Novgorodu dva hrama, „suvom“ i „mokrom“ sv. Iliji. Kod Grka hramovi su mu zidani na visinama, vrhovima brda i planina. Kod Srba je običaj da se na ovaj dan zakolje najstariji pijetao, kao neka vrsta žrtve. Ponegdje se slavi i dva dana. Održavaju se sabori i vašari, koje često znaju da osvježe kiša i nevrijeme. U ikonografiji se predstavlja kao sijed starac, nekad sa gavranom, koji mu donosi hranu, nekad sa nožem, plamenim mačem ili točkom. U ognjenim kolima se predstavljao na sarkofazima još u trećem vijeku. U nekim krajevima Evrope od njega se moli za isceljenje od boginja, raznih preloma, temperature. Kao svog patrona slave ga berberi, kantardžije, potkivači, terzije, ćurčije, krznari, puškari, duvandžije, limari, a u novije vrijeme i autolimari, taksisti i vazduhoplovci. Ima porodica koje ga slave kao krsnu slavu, a takođe manastira i crkava njemu posvećenih kao što su dva Ilinja u Ovčaru i kod Badovinaca, crkve u Mirijevu kod Beograda, Ilincima u Sremu i drugi.