Šta je to sveto miro

Gusta i masna tečnost koja ističe iz moštiju svetaca. Nema pravila kada se to dešava, ali se vjeruje da je to obično onda kada je svetac, koji je uvijek prisutan, zadovoljan i pokušava da obznani svoju dobru volju. Glavna odlika moštiju iz kojih ističe miro je netruležnost tijela, po tome se i kanonizuju sveci u pravoslavnoj vjeri. Mirotočivih svetaca ima i kod Grka i Rusa, ali do sada niko nije objasnio o kakvoj se pojavi radi. Da li je to nekakva hemijska reakcija, ili zaista “božji znak”, nije poznato. Zvanična nauka zahtijeva da se ova i slične pojave podvrgnu podrobnom ispitivanju, kako bi se tačno utvrdilo o čemu je riječ. Postoje teorije domaćih arheologa po kojima su sva tijela iz kojih je, po upokojenju, počelo da ističe miro, svojevremeno, odnosno nakon smrti, balsamovana, te su, zbog sastojaka koje se u ovom postupku koriste ostala očuvana, te da je tečnost koja iz njih ističe rezultat istog procesa. U nekim krugovim se još vjeruje da su se sveti ljudi, za života spremali za svoj put u vječnost, pa su se stoga hranili na poseban način, uz bogatu upotrebu ljekovitog bilja, specijalnih trava, i samo njima poznatim korijenjem, kao i da su mnogo vremena provodili u meditaciji i osami, na čistom vazduhu i mjestima koja sama po sebi povoljno utiču na ljudsku psihu i organizam. Svakako, mnogo je špekulacija na ovu temu, ali pravoslavna crkva ne dozvoljava nikakve analize, jer se to smatra skrnavljenjem svetih moštiju. Osim Stefana Nemanje, odnosno svetog Simeona, mirotočivi sveci su i Vasilije Ostroški i Prohor Pčinjski, a poslednji koji se uvrstio u mirotočive je velikomučenik Knez Lazar čije su mošti, nakon dugog lutanja, od Ravanice do Fruške gore, Sent Andreje u Mađarskoj, ponovo Fruške gore u skrivanja od varvarske osvete konačno pronašle svoj mir u zadužbini Lazarevoj, manastiru Ravanici, nadomak Ćuprije. Mošti su smještene u staklenom kovčegu i prekrivene zlatotkanim pokrovom koji je ručno izradila monahinja i najčuvenija srpska pesnikinja Јefimija. Nakon upokojenja u zadužbini, 1989. godine, primjećena je fleka na pokrivaču, a prijatan miris raširio se čitavom crkvom u kojoj, sada već sveti Lazar, leži. Iz njegovih moštiju, nakon tolikih vijekova poteklo je sveto miro. Sveštenici ovo tumače kao znak božjeg blagoslova što se jedan od najvećih srpskih sinova konačno vratio ondje gjde zaista pripada.