Srbi ne zaboravljaju nelegalni referendum, ubistvo Gardovića i spaljenu srpsku zastavu
U subotu, 1. marta, navršavaju se 33 godine od nelegalnog referenduma o unitarizaciji i preglasavanju Srba u BiH, iako je dotadašnja, bivša "socijalistička BiH" od 1945. godine funkcionisala striktno po principu da se ne smije dešavati preglasavanje nijednog naroda.
Nakon što je 1990. godine u BiH izabrana skupština sa višestranačkim sastavom, od početka funkcionisanja vidljiva je bila tendencija da muslimanski i hrvatski poslanici žele da preglasavaju srpske poslanike, a već od oktobra 1991. godine SDA uveliko radi na organizaciji paravojnih formacija "Patriotske lige" i "Zelenih beretki", tako da u Sarajevu formiraju veliki broj bataljona i jedinica po mjesnom principu, koje su zapravo bile vojno krilo SDA.
Muslimanski i hrvatski poslanici u skupštini BiH 25. januara 1992. godine izglasali su odluku da održe referendum o nezavisnosti za 29. februar i 1. mart 1992. godine, a srpski poslanici nisu učestvovali u tom jednostranom i sramnom postupku.
Predsjednik Odbora za zaštitu prava Srba u Federaciji BiH Đorđe Radanović rekao je da su već tada bile jasne skandalozne namjere i potezi SDA, koja je u zloglasnu "Patriotsku ligu" infiltrirala veliki broj krajnje sumnjivih i bezbjednosno interesantnih lica iz kriminogenog sarajevskog miljea, poput Јuke Prazine, Mušana Topalovića Cace, Ismeta Bajramovića Ćele, Rasima Delalića Ćele i drugih sarajavskih kriminalaca, od kojih je ovaj posljednji ubica srpskog svata Nikole Gardovića 1. marta 1992. godine na Baščaršiji.
- Prvi mart je njima takozvani dan nezavisnosti, sarajevskim Srbima dan početka pokušaja uništenja i progona srpskog naroda, a BiH put u rat. Bivši muslimanski lider Alija Izetbegović rekao je tada da će žrtvovati mir za unitarnu i nezavisnu BiH, u kojoj bi Srbe preglasavali, gdje srpski narod ne bi imao mehanizme zaštite vitalnih nacionalnih interesa, tu bi bio novi genocid - rekao je Radanović Srni, uz opasku da su kriminogena lica koja je tzv "Patriotska liga" angažovala za početak rata obavila svoj krvavi posao upravo ubistvom srpskog svata Nikole Gardovića.
PRVI MART NIЈE NIKAKAV PRAZNIK, ЈER SRBE PODSЈEĆA NA SMRT, MRŽNjU I STRADANjE
I danas i svih ovih godina, sasvim su jasne i nedvosmislene poruke srpskih političkih zvaničnika da Republika Srpska, njene institucije i srpski narod nikada neće prihvatiti kao legitiman prvomartovski referendum o tzv. nezvisnosti BiH, niti će zaboraviti gnusno ubistvo srpskog svata i spaljenu srpsku zastavu na Baščaršiji, 1. marta, 1992. godine u Sarajevu, pogotovo ne u ovo vrijeme kada bi Bošnjaci da i dalje slave 1. mart, a da ukinu 9. januar - Dan Republike Srpske.
U percepciji Srba i Republike Srpske 1. mart, definitivno, nije nikakav dan nezavisnosti niti je neki poseban dan, osim što je poseban po tome što asocira na ubistvo, krv, mržnju, smrt, i koji je doveo do mnogih stradanja, žrtava, mnogo netrpeljivosti i mržnje i u krajnjem slučaju i mnogo nezadovoljstava i nepovjerenja koja su se tada rodila, i koja i danas tinjaju u BiH, zemlji suočenoj sa bezobzirnim međunarodnim protektoratom, te lažnim visokim predstavnikom i brojnim stranim srbomrscima kojima je Republika Srpska "trn u oku".
I danas na političkoj sceni u BiH vladaju dvostruki aršini međunarodne zajednice koja zajedno sa bošnjačkom politikom osporava Dan Republike Srpske, mada njeni zvaničnici redovno trče da obilježavaju 1. mart, pokazujući da apsolutno ne poštuju ni Republiku Srpsku niti stav srpskog naroda i nemaju izbalansiran pristup.
U dijelu Federacije BiH sa većinskim bošnjačkim stanovništvom 1. mart se obilježava kao dan nezavisnosti BiH, dok se ovaj datum u Republici Srpskoj ne slavi.
Na referendumu o nezavisnosti BiH, održanom 29. februara i 1. marta 1992. godine glasalo je ukupno 2.073.568 glasača /izlaznost 63,7 odsto/, od kojih je 99,7 odsto bilo za nezavisnost, a 0,3 odsto protiv.
SDS je tada pozvao Srbe na bojkot referenduma u opštinama u kojima su oni bili većinsko stanovništvo.
Referendumsko pitanje glasilo je: "Јeste li za suverenu i nezavisnu BiH, državu ravnopravnih građana, naroda BiH – muslimana, Srba, Hrvata i pripadnika drugih naroda koji u njoj žive?"
Mjesec poslije tog nelegalnog referenduma izbio je građanski rat, odnosno tragični sukob naroda u BiH.
SRBI NIKADA NEĆE ZABORAVITI GNUSNO UBISTVO SRPSKOG SVATA
Srbe na ovim prostorima 1. mart i danas podsjeća na organizovani čin ubistva ispred Stare crkve na Baščaršiji, a vrijeme je pokazalo da je velika laž da je ovaj zločin, kao i spaljivanje srpske zastave čin samo jednog sarajevskog kriminalca, već je riječ o organizovanoj i oružanoj borbi muslimanskih fundamentalista protiv srpskog naroda i njegovih nacionalnih interesa u BiH, nakon raspada SFRЈ, sve pod okriljem SDA i vođstvom Alije Izetbegovića.
U Sarajevu je 1. marta 1992. godine ubijen srpski svat Nikola Gardović, otac mladoženje Milana i svekar nevjeste Dijane Tambur, a ranjen pravoslavni sveštenik Radenko Miković, dok su ubice, koje muslimanska vlast u tom gradu nije ni pokušala da pravično kazni, spalile srpsku zastavu.
Protiv Nikolinog ubice, Rasima Delalića Ćele, tek početkom 2006. godine Kantonalno tužilaštvo u Sarajevu pokrenulo je sudski proces, koji nikada nije okončan, jer je taj zločinac ubijen 2008. godine u Sarajevu.
Osim Delalića, koji je naknadno priznao da je ubio Gardovića, svjedoci su kao napadače prepoznali i Suada Šabanovića iz Zvornika i Muhameda Švrakića iz Sarajeva, koji je sin osnivača zloglasnih "Zelenih beretki" Emina Švrakića.
Četvrti napadač je Taib Torlaković, koji je kao i Ćelo, nakon rata ubijen u mafijaškom obračunu u Sarajevu. Delalić je odmah nakon početka ratnih sukoba u Sarajevu postao komandant Devete muslimanske brdske brigade takozvane Armije BiH, a od tadašnjeg predsjednika takozvanog ratnog Predsjedništva BiH Alije Izetbegovića "za zasluge" je na poklon dobio pištolj sa posvetom.
Јedan od srpskih svatova Aco Јovančić rekao je ranije Srni da su se srpski svatovi 1. marta 1992. godine okupljali u sarajevskom naselju Alipašino polje, a domaćini Gardovići su na balkon svog stana, u skladu sa tradicionalnim srpskim običajima istakli zastavu, srpsku trobojku, međutim, već tada su među komšijama primijetili njihovu netrpeljivost i čuli neprimjerene i zlurade komentare.
Desetak ljudi, koje Јovančić naziva banditima, a ne komšijama, pokušali su već tada da dokače i skinu srpsku zastavu, što im svatovi i domaćini nisu dozvolili.
Toga "crnog" 1. marta, u 14.30 časova, u Crkvi Svetog Preobraženja u Novom Sarajevu obavljeno je vjenčanje Milana Gardovića i Dijane Tambur.
Svadbeni ručak bio je organizovan u Domu Svete Tekle u Staroj pravoslavnoj crkvi na Baščaršiji.
Poslije vjenčanja, oko stotinu svatova u automobilskoj koloni od petnaestak automobila uputilo se u Dom udaljen oko sedam kilometara. Pošto ispred Stare crkve ne postoji parking, kolona je stala na 150-200 metara dalje - kod Vijećnice, gdje su ostavljeni automobili, a svatovi su pošli pješke prema Domu.
Prema svjedočenjima svatova i očevidaca iz pješačke zone na Baščaršiji, do svatova se dovezao bijeli "golf" u kojem su bila četvorica sarajevskih kriminalaca, a među njima ozloglašeni Ćelo. Oni su izašli iz vozila i pokušali da barjaktarima oduzmu srpske zastave.
Došlo je do komešanja, poslije čega su dvojica zapucala i ranila srpske svatove Mirovića i Gardovića, koji je preminuo nekoliko minuta kasnije u kolima Hitne pomoći.
Poslije zločina koji su kod Doma Svete velikomučenice Tekle i Stare pravoslavne crkve na Baščaršiji izvršili ljudi sarajevskog kriminalca Ramiza Delalića Ćele, porodica Gardović je morala da se iseli iz Sarajeva.