Kojić: Sveta obaveza svakog Srbina da 5. jula bude u Bratuncu
- Ne postoji ništa taj dan što je veće i bitnije nego doći, pokloniti se onima koji su dali najsvetije – život za stvaranje Republike Srpske, zapaliti svijeću i naučiti nešto - rekao je Kojić.
On je istakao da je od velike važnosti da se svake godine na obilježavanju stradanja Srba u srednjem Podrinju okupi što veći broj ljudi.
Kojić je istakao da je 80 odsto od 3.276 Srba, mahom civila, stradalih u srednjem Podrinju i Birču ubijeno u periodu maj 1992. – mart 1993. što jasno govori da Srbi na tom području nisu željeli rat i nisu bili vojno organizovani.
On smatra da mladi u školama treba da uče o onome što se dešavalo u proteklom Odbrambeno-otadžbinskom ratu jer svijet i političko Sarajevo žele da predstave potpuno drugačiju sliku, a to je da su u ratu stradali samo Bošnjaci, dok se Srbi predstavljaju kao genocidan narod.
- Zapravo mi smo stradalnički narod i to naša djeca treba da uče. Čini mi se da nismo naučili dobro lekcije iz Drugog svjetskog rata i zato nam se nažalost ovo i ponovilo - rekao je Kojić.
Govoreći o pravnom sankcionisanju počinilaca zločina nad Srbima u srednjem Podrinju, Kojić je konstatovao da je skoro u potpunosti izostalo i kao primjer naveo činjenicu da je ratni komandant muslimanskih snaga u Srebrenici Naser Orić na slobodi.
Niko, kaže, nije dobio adekvatnu kaznu u ni u međunarodnom sudu u Hagu, ni u BiH.
Iako i njihovi sunarodnici znaju kakve su zločine činili, Kojić je istakao da nikada nije podignuta optužnica protiv Zulfe Tursunovića, kao ni protiv glavosječe iz Podrinja Kemala Mehmedovića, koji je pobjegao u Austriju, odrekao se državljanstva BiH i uzeo austrijsko.
- Sve se zna ko je ovdje činio zločine i znamo da neće biti presuđeni - rekao je Kojić i dodao da je poznato da je Sudu BiH mnogo bitnije da presudi Republici Srpskoj, odnosno njenom predsjedniku.
Ove godine obilježava se 33 godine od velikog stradanja Srba na Petrovdan 1992. godine u selima oko Srebrenice i Bratunca, kada je ubijeno 69 i zarobljeno 22 vojnika i civila, od kojih niko nije preživio, a deset se još vode kao nestali.
Muslimanske jedinice iz Srebrenice su tokom Odbrambeno-otadžbinskog rata najčešće napadale srpska sela na najveće pravoslavne praznike, a na Petrovdan 1992. godine napale su sela Zalazje, Biljaču, Sase i Zagone ubijajući sve što su stigli, pljačakajući i paleći srpsku imovinu.
Tako su nastavili realizaciju plana etničkog čišćenja započetog u aprilu iste godine, prema kojem su uništavali sve što je srpsko, da bi tragove postojanja Srba na ovim prostorima potpuno zatrli, jer su, osim ubijanja i progona civilnog stanovništva i uništavanja imovine, uništavali i srpska groblja i bogomolje.