Manastir Rmanj – oaza mira i molitve (FOTO)
- Manastir Rmanj je moje duhovno pribježište, moj tihi kutak molitve, samoće, ali i rada. Ovdje sam proveo godine mladosti. Iz ničega smo podizali ovaj, do tada, zapušteni manastir. Gradili smo konak, dograđivali ga, sređivali unutrašnjost hrama, a sada gradimo manastirski pirg. Nedavno smo osveštali manastirsku kapelu Svetog Vasilija Ostroškog, freskopisali je, ali radovi su tek pred nama. To i jeste smisao, da održimo ono što smo zatekli, da unaprijedimo manastir i materijalno i duhovno, da bi iza nas nešto i ostalo, jer ova Svetonikolajevska svetinja to i zaslužuje svojom slavnom prošlošću - kaže episkop Sergije, ističući istorijsku važnost manastira.
Naime, tačna godina osnivanja manastira Rmanj nije nam poznata, ali se njegovo utemeljenje s pravom može datirati krajem 15. vijeka. Pisani spomen o manastiru Rmanj nalazimo u Kruševskom pomeniku, s kraja 15. vijeka, ali, takođe, 1498. godine manastir Rmanj se pominje u vezi izrade ikone Presvete Bogorodice, koju rmanjskom manastiru poklanjaju vojvode Petar, Petrašin i Vukodrag.
Manastir Rmanj se pominje i 1515. godine, a pronađeni manastirski pečat datira iz 1553. godine. Prvo veliko stradanje ove svetinje pominje se 1563. godine, kada je manastir spaljen. Od 1566. godine sjedište Dabrobosanske episkopije (mitropolije) nalazilo se u Rmnju, više od jednog vijeka.
Najznačajniji mitropolit koji je stolovao u Rmnju jeste mitropolit Teodor (1601-1619), za čijeg je arhipastirstvovanja osnovana bogoslovija u manastiru Krka, 1615. godine.
- Rmanj je istorijski biser, neprocjenjivo blago o kojem se, nažalost, ne zna mnogo. Valjda je to i zbog njegovog geografskog položaja, jer je, poput istinskog bisera, skriven od slučajnih pogleda. Da nije skriven vjerovatno ga danas ne bi ni bilo. Ovako je opstao da bi sve nas u sebi sabirao, da ovdje, u ovim krševitim krajevima, očuvamo vjeru pravoslavnu i ime srpsko. Rmanj je najznačajnije bogoslužbeno mjesto u našoj Eparhiji bihaćko-petrovačkoj, pa smo iz tih razloga i imenu Eparhije dodali sufiks „rmanjska“, baš zato da bismo istakli važnost ove svetinje - govori episkop Sergije, doživljavajući ovaj manastir kao svoj jedini dom, jer, kako sam kaže, bilo gdje da pođe, iz Rmnja odlazi i Rmnju se vraća.
Episkop Sergije nije samo episkop, duhovni pastir i vjerni čuvar rmanjske svetinje, već je vješt krojač, koji je poznat po tome da šije svešteničke i episkopske odežde. Baš u Rmnju, još dok nije bio episkop, osnovao je krojačku radionicu, koja i danas sa uspjehom egzistira, čime kako sam ističe, ispunjava svetootačku preporuku da monahu mora biti molitva na usnama, a rad u rukama.
Tokom posljednje godine, episkop Sergije napisao je i dvije knjige: „Čudesni šapat Svetog Nikole“ i „Karanovići–blagorodna sveštenička loza“. Nakon što završi svoje eparhijske obaveze, episkop Sergije svoje slobodno vrijeme provodi između dvije mašine: šivaće i pisaće, a u međuvremenu dočekuje i ispraća goste, prijatelje i poklonike rmanjskog manastira Svetog Nikole.
Ostavljajući episkopa Sergija u manastirskoj tišini, nakon iskrenog razgovora i monaškog gostoljublja, shvatamo istinski smisao vladičine ljubavi prema ovoj svetinji, koju je najbolje iskazao u priči o Rmnju, gdje je zapisao: „S tugom sam iz Rmnja odlazio, još radosniji mu se vraćao. I kao bogoslov, i kao monah i sada kao episkop. Kada bi neko iz mog sjećanja izbrisao Rmanj, to bi bilo kao da bi mi neko iščupao srce. Niti može čovjek bez srca, niti ja mogu bez Rmnja“.