Kutiljerov plan mogao spriječiti rat
Sporazum su parafirali tadašnji lider SDS-a Radovan Karadžić, lider HDZ-a Mate Boban i lider SDA Alija Izetbegović, koji je kasnije, na nagovor tadašnjeg američkog ambasadora u Јugoslaviji Vorena Cimermana, povukao taj potpis.
Srpsko prihvatanje tog plana je istorijski značajno, jer potpuno negira navodnu srpsku krivicu za rat u BiH i tvrdnje da su Srbi započeli sukobe jer su, navodno, htjeli da ruše BiH i uspostave "veliku Srbiju".
Lisabonski papir dokaz je da su Srbi u BiH bili spremni da prihvate nezavisnost pod uslovom da unutar zemlje budu formirani nacionalni kantoni.
Tokom razgovora, 21. i 22. februara, evropski predstavnici dali su svim stranama ugovor sa tri osnovne tačke prema kojima bi BiH bila nezavisna i sastavljena od tri nacionalna kantona, a Sarajevo bi imalo eksteritorijalni status.
Muslimanska strana imala je primjedbu, i to na drugu tačku sporazuma, koja se odnosila na kantone.
Prema brojnim svjedočenjima, kako samog Kutiljera, tako i drugih aktera, računajući Aliju Izetbegovića, Harisa Silajdžića i Rusmira Mahmutčehajića, koji su predvodili delegaciju SDA, evropski predstavnici su im objasnili da je riječ o kompromisu.
Muslimanskoj delegaciji, odnosno delegaciji SDA, objašnjeno je da dva naroda - Srbi i Hrvati, imaju uslov za nezavisnost i da im se mora izaći u susret, ali da se izlazi u susret i muslimanima jer i Srbi i Hrvati prihvataju novu državu.
Muslimanska strana je potpuno prihvatila taj plan 18. marta, ali ga je Alija Izetbegović nakon toga, u osvit sukoba, odbacio.
Dejtonski mirovni sporazum, potpisan tri i po godine kasnije, mnogo je nepovoljniji, prije svega za Bošnjake, u odnosu na Kutiljerov plan, ali su ga njihovi predstavnici ipak prihvatili.
Žoze Kutiljero je, svjedočeći pred Haškim tribunalom, optužio Aliju Izetbegovića da je direktan krivac za rat u BiH jer je na prevaru odbacio već prihvaćeni plan, koji mu je ponuđen u ime EU.
Prije Kutiljerovog plana, Izetbegović i vrh SDA odbacili su sporazum Karadžić - /Muhamed/ Filipović koji je predviđao ostanak BiH u skraćenoj Јugoslaviji /BiH, Srbija, Crna Gora i Makedonija/.
Taj plan je predviđao BiH bez ikakvih unutrašnjih granica, sa nacionalnim ključem unutar nje, ali i sa republičkim ključem na nivou savezne države. Izetbegoviću je ponuđeno da bude prvi predsjednik.
Izetbegović je bio jedan od inicijatora ovog sporazuma, sa kojim se saglasio i Beograd.
Tadašnju muslimansku stranu zastupali su Muhamed Filipović i Adil Zulfikarpašić, a sa srpske strane u pregovorima su učestvovali Nikola Koljević, Momčilo Krajišnik i Biljana Plavšić.
Čim je dogovor predstavljen javnosti, vrh SDA ga je odbacio. Alija Izetbegović je uoči referenduma, na koji Srbi mahom nisu izašli, poručio u tadašnjoj Skupštini SR BiH: "Žrtvovaću mir za suverenu i nezavisnu BiH".
Muslimanska strana je nakon odbijanja ta dva sporazuma odbacila još dva mirovna plana: Vens-Ovenov i Oven-Stoltenbergov i prihvatila tek Dejtonski sporazum 1995. godine.