RAT ZA CIVILIZACIЈU: Internacija Srba - početak etničkog čišćenja

"Smatram da je to i početak etničkog čišćenja, jer s obje strane Drine i Save Srbi su činili kompaktno, većinsko stanovništvo. Prosijecanjem koridora kroz taj homogen prostor, u stvari, željelo se da se fizički odvoje Srbi", istakao je Miloradović, u emisiji "Rat za civilizaciju" Radio-televizije Republike Srpske. On je rekao da se to ne može podvesti pod pojam "sanitarnog koridora", već da je riječ o dubljem fenomenu koji je imao političku i svaku drugu pozadinu. Prema njegovim riječima, Prvi svjetski rat na prostorima Habzburške monarhije donio je nešto novo u odnosu na dotadašnju praksu – izolovanje sopstvenog stanovništva, i to iz pograničnih pojaseva sa zemljama s kojim je ova monarhija ratovala. Miloradović je naveo da su postojali logori za sopstveno stanovništvo Habzburške monarhije i za tuđe stanovništvo, odnosno za stanovnike država sa kojima su ratovali. Naveo je da su stradanja i tretmani u logorima Habzburške monarhije neistražena tema zbog karaktera obje Јugoslavije, navodeći da su srpski logoraši primoravani na najteže fizičke poslove, da su vođeni da čiste bojište od eksplozivnih sredstava, a oko 5.500 je odvedeno u Tursku da grade bagdadsku željeznicu. Govoreći o tretmanu ratnih zarobljenika, on je rekao da srpski ratni zarobljenici nisu dobijali propisana sljedovanja po kaloričnoj tablici, dok je austrougarski zarobljenik u srpskom zarobljeništvu imao takvu ishranu. Milan Koljanin iz beogradskog Instituta za savremenu istoriju rekao je da je Austro-Ugarska gajila pretenzije da uništi srpsku državnost, tj. pravo Srbima da imaju sopstvenu državu i da je bilo samo pitanje načina kako će to uraditi. "Interniranje Srba je na neki svoj način bilo fenomen. Ne može se reći da su drugi narodi bili pogođeni takvim mjerama, ali to proističe upravo iz stava Austro-Ugarske prema Srbima", istakao je Koljanin. Prema njegovim riječima, praksa interniranja civilnog stanovništva počela je odmah sa upadom austrougarskih trupa u Srbiju, u avgustu i septembru 1914. godine kada njihove trupe ulaze u Šabac. "Ne samo da su počeli sa masovnim zločinima, nego su odmah i počela interniranja, odvođenja oko 2.000 lica iz Šapca. Kad je zauzet Beograd oko 2.000 građana odmah je odvedeno u logore", naveo je Koljanin. On smatra da u tim radnjama postoje ispoljeni elementi rasističkog odnosa prema srpskom stanovništvu, jer su dehumanizovani, navodeći da je rat protiv Srbije vođen kao neka vrsta kaznene ekspedicije, gdje se Austro-Ugarska u najvećem dijelu nije pridržavala međunarodnog ratnog prava. Koljanin je rekao da su po zlu naročito bili čuveni logori u Aradu i Doboju, gdje je vladala visoka smrtnost interniranih lica. Koljanin je rekao da za takvu surovost niko iz Austro–Ugarske nije odgovarao, a naveo je i primjer njenog oficira Slavka Kvaternika, koji se slikao ispred obješenih građana Beograda tokom okupacije, a kasnije je sa priznatim činom nastavio karijeru u vojsci Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Dalibor Denda iz Instituta za strateške studije Ministarstva odbrane Srbije naveo je da je u tim logorima tretman civila bio znatno teži nego zarobljenih vojnika. On je istakao da su u najnehumanijim uslovima u Austro–Ugarskoj bili srpski i ruski ratni zarobljenici. Kao razlog, naveo je propagandnu maksimu "Srbija mora umrijeti", rekavši da je oko 220.000 pripadnika srpske vojske tokom Prvog svjetskog rata bilo u zarobljeništvu. Prema njegovim riječima, često su bili internirani u logore zajedno i vojnici i civili, a u logorima su vladali teški uslovi. On je kao primjer naveo da je usljed teških uslova i tifusa u logoru Mathauzen dnevno umiralo i 180 ljudi. Denda je naglasio da je Srbija imala i oko 70.000 austrougarskih ratnih zarobljenika.