Stjepanović: Politička šizofrenija federalnih političara skrenula BiH sa evropskog puta
Kolumnu prenosimo u cijelosti:
Šizofrenija je mentalni poremećaj koji se karakteriše ponavljajućim epizodama psihoze koje su povezane s opštom pogrešnom percepcijom stvarnosti. Drugi uobičajeni znaci uključuju halucinacije i deluzije.
Definicija šizofrenije koja nam govori u kakvom mentalnom stanju se nalazi osoba sa takvim poremećajem primenljiva je i na politiku koju vode političari iz Federacije BiH. Izjave i određene radnje tih političara u kojima se ogleda upravo ta pogrešna percepcija stvarnosti i halucinacije da su oni ti koji mogu da vode politiku Republike Srpske i odlučuju u ime Republike Srpske jesu prvi simptomi koji ukazuju na ovu vrstu poremeđaja.
Vodeći se iluzornim idejama i mislima da Republika Srpska ne predstavlja bitan faktor u BiH, da se bez predstavnika iz Republike Srpske mogu donositi odluke i upravljati BiH, da će Republika Srpska jednog dana nestati a biti stvorena unitarna BiH bez entiteta, bez konstitutivnosti naroda i bez Dejtonskog sporazuma, napravljena je sitaucija toliko nezdrava i teška da se izlaz i ozdravljenje ne može ni naslutiti.
Dugogodišnja praksa i potreba političara iz drugog entiteta da na svakodnevnom nivou prate šta se dešava u Republici Srpskoj, da burno i neprimjereno reaguju na zakonske radnje i postupke funkcionera i institucija iz Republike Srpske, podnose krivične prijave svom Tužilaštvu BiH i apelacije svom Ustavnom sudu BiH, ukazuje na postojanje još jednog simptoma navedenog poremećaja, a to je deluzija.
Politička šizofrenija federalnih političara najlakše se može uočiti kada se radi o zakonima ili postupcima kojima Republika Srpska želi da sačuva svoj položaj koji joj je zagarantovan Ustavom BiH i Dejtonskim sporazumom. Dovoljno je navesti samo nekoliko primjera iz prethodne dvije godine koji ukazuju na ozbiljnost zdravstvog stanja politike iz Federacije.
Iako je pitanje imovine pravno neupitno, na šta ukazuju odredbe Ustava BiH i Dejtonskog sporazuma, odnosno Sporazum o graničnoj liniji između entiteta sadržan u Aneksu 2. Dejtonskog sporazuma u kojem su se Federacija BiH i Republika Srpska saglasile o graničnoj liniji između entiteta, a Ustav BiH u članu 3. definisao nadležnosti i odnose između institucija BiH i entiteta iz kojih proizilazi da sve funkcije i ovlaštenja koja ne pripadaju insitucijama BiH pripadaju Republici Srpskoj i Federaciji BiH, te shodno tome Republika Srpska, koja ima svoju zakonodavnu vlast može i koristi u cilju donošenja zakona za regulisanje određenih oblasti u Republici Srpskoj, pa tako i kada je riječ o imovini, to nije spriječilo političare iz Federacije da svoju opsjednutost Republikom Srskom iskažu apelacijom krnjem Ustavnom sudu BiH koji po već poznatoj matrici donosi jednu u nizu štetnih odluka po Republiku Srpsku.
Drugi primjer jeste proslava 9. januara kao Dana Republike, koji Republika Srpska slavi kao svoj dan rođenja.
Iako su se tog dana mogle čuti poruke ljubavi, ponosa i mira, poruke kojima se poručuje da svako treba biti ponosan na svoje porijeklo, naciju i vjeru, istovremeno uvažavajući druge vjere i nacije, ipak Republika Srpska je tog dana okarakterisana kao separatistička i ratnohušačka koja širi poruke mržnje. U tom momentu se ponovo javlja shizofreno cijepanje političara iz Federacije, te umjesto da se ministar odbrane BiH Zukan Helez bavi Federacijom i podnese krivične prijave protiv pripadnice Oružanih snaga i ostalih lica koji su s njom palili zastavu Republike Sprske u Zenici kao i protiv napadača u Sarajevu na zamjenika ministra odbrane Aleksandra Goganovića, on pregleda slike ko je od funkcionera iz Republike Srpske bio na proslavi te protiv njih podnosi krivične prijave.
Možda najočigledniji primjeri prisutnosti simptoma navedenog poremećaja ogledaju se u apelacijama Denisa Zvizdića, na odredbe Krivičnog zakonika Republike Srpske kojim se uvodi krivično djelo kleveta kao i na Izborni zakon Republike Srpske. Iako se teritorijalna primjena Krivičnog zakonika Republike Srpske odnosi samo na teritoriju Republike Srpske, gospodin Zvizdić je još jednom pokazao neobjašnjivu potrebu da se bavi zakonom koji nema nikakve veze sa Federacijom i njenim građanima, te potvrdi dijagnozu koja je sve učestalija i prisutnija u federalnim krugovima političara.
Isto kao i Krivični zakonik Republike Srpske, Izborni zakon se ne bavi Federacijom, već isključivo izborom predstavnika u republičkim i lokalnim institucijama Republike Srpske, kao i predstavnicima iz Republike Srpske na zajedničkom nivou. Ovim zakonom ispoštovan je Ustav BiH, Dejtonski sporazum kao i Izborni zakon BiH. Međutim, ni to nije dovoljno da bi se federalni političari urazumili i shvatili da se oni ne trebaju i ne mogu baviti politikom Republike Srpske jer za to nemaju nikakav legitimitet i ingerencije.
A vrhunac paranoje zasigurno se ogledao u izjavama federalnih političara nakon održavanja Svesrpskog sabora, iz kojeg nije proizašlo ništa negativno, kako po BiH tako i po Federaciju. Sabor, koji je za cilj imao samo da još više zbliži ionako bliske odnose Republike Srpske i Srbije, pokaže jedinstvo srpskog naroda i potrebu za zajedništvom, doveo je do toga da se zdravstveno stanje federalnih političara do te mjere pogorša da su u svojim izjavama otvoreno prijetili srpskom narodu, pozivali na ukidanje Republike Srpske te pokazali svoje pravo lice, a to je želja za BiH bez Srba.
Nažalost, tako nezdravo stanje u kojem se nalaze federalni političari, sa dodatnim trovanjem od strane određenih ambasada, zarazili su i druge institucije, prije svega one na zajedničkom nivou. Tako je nastala situacija da je PS BiH u blokadi obzirom da su delegati iz reda Bošnjaka u Domu naroda napustili sjednicu i to planiraju da ponove kada se na dnevnom redu nađe nešto što nije u skladu sa njihovim pretenzijama da oslabe Republiku Srpsku.
Tu je i Ustavni sud BiH, koji već duže vremena boluje i u takvom oboljelom stanju svjesno ili nesvjesno krši i same odredbe Ustava BiH, a ne treba zaboraviti ni Tužilaštvo BiH i Sud BiH koji je pokretanjem postupka protiv predsjednika Republike Srpske napravio presedan u sudskoj praksi sudeći nekome po nepostojećem krivičnom djelu za radnje predsjednika koje su Ustavom Republike Srpske definisane.
Mogućnost ozdravljenja kako institucija tako i federalnih političara nije optimistična, pogotovo ako se uzme u obzir da za ozdravljenjem ne postoji ni želja ni volja, iako je lijek na dohvat ruke. A to je prihvatanje postojanja dva entiteta, konstitutivnosti naroda i postizanja zajedničkog dogovora bez stranog uticaja.